realizacja
Hiroshi Koike z zespołem
realizacja
Hiroshi Koike z zespołem
Bezpośrednią inspiracją i punktem wyjścia dla spektaklu „Trzy Siostry” była sztuka Antoniego Czechowa. Hiroshi Koike przeniósł klasyczne dzieło literatury rosyjskiej na grunt japońskiej wsi z lat 60-ych, tworząc momentami naiwny, momentami tragiczny, a w ogólnym obrazie komiczny portret trzech (znudzonych) sióstr, poszukujących własnej tożsamości i powoli dorastających do swej kobiecości. „Trzy siostry” to ekscentryczna tragikomedia opowiedziana za pomocą dynamicznej choreografii.
„W przeszłości przyszło mi doświadczyć najróżniejszych inscenizacji Trzech Sióstr. Niemniej żadna z nich nie wywarła na mnie tak dużego wrażenia. Spektakl ten wykracza poza „Trzy Siostry” Czechowa i dotyka kwestii uniwersalnych. Kwestii dotyczących kobiet w każdym miejscu i o każdym czasie.”
Watanabe Tamotsu, krytyk teatralny.
„Jakże erotyczna i destruktywna, niemniej jakże cudowna produkcja teatralna, wpisana w świat, którego istnienia nawet Czechowa nie mógłby sobie wyobrazić.”
Minito Chihiro, fotograf/krytyk sztuki
Niezależnie od tego czy zadzierają sobie wzajemnie spódnice, histerycznie chichoczą, śpiewają skomplikowane piosenki, czy rozbierają się do czarnego, koronkowego odzienia, na pierwszy rzut oka, te trzy kobiety zdają się dalece odbiegać od tych w sztuce „Trzy Siostry” Czechowa. Niemniej jednak, pod koniec spektaklu kompani Pappa Tarahumara udaje się – przez intensywną i momentami komiczną podróż trzech tancerek – uchwycić esencję oryginału(...)
Mary Morfin Bayley, The Seattle Times (2007)
Pappa Tarahumara od 1982 roku japoński zespół Pappa Tarahumara pod dyrekcją Hiroshi Koike oferuje widzom unikatowe widowiska, które charakteryzuje szczególne azjatyckie ujęcie czasu i ruchu. W przedstawieniach wykonawcy, scenografia, muzyka, kostium i światło – wszystkie te elementy grają jednakowo ważną rolę, bo tylko wtedy, gdy stają się jednością, spektakl zaczyna generować swoją własną poetykę. Pappa Tarahumara pragnie tworzyć spektakle niejednoznaczne pozostawiając widzowi wolność interpretacji i pole do popisu dla jego nieskrępowanej wyobraźni.