Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

surfing to laboratorium w którym podmiotowość działań podlega rozproszeniu. To performans sieci aktywacji – fizyczna akcja ciała wprawia obiekty w ruch, a ich (re)akcje inicjują i transformują kolejne akcje. Surfing to rytuał uwalniania obiektów, a lepiej ujmując rytuał rozluźniania naszego sposobu ich postrzegania. W szerszej perspektywie to propozycja postrzegania rzeczywistości, dodania nowych artykulacji do doświadczenia środowiska i czasu.
surfing aktywuje materię skupiając się na jej powierzchni, w kontakcie z nią szuka doświadczania. Uwagę kieruję ku temu, co na wierzchu, co widoczne i dostępne. surfing prowokuje zderzenia powierzchni, tarcia, zarysowania, obserwuje kierunki w przestrzeni, odległości, zmieniającą się dynamikę i różnice energetyczne akcji, w których powierzchnie spotykają się.

warstwy
Punktem wyjścia jest dla performerki powierzchnia, spotkania powierzchni i powstające pomiędzy nimi relacje fizyczne. Z jednej strony jest to powierzchnia, która jest „płaska” – płyta, podłoga, dalej powierzchnia obiektu trójwymiarowego, i powierzchnia, która jest powierzchnią ciała. Przez to, że wychodzimy od powierzchni, że to, co jest „płaskie” nabiera wielu wymiarów i to, co jest wymiarowe funkcjonuje poprzez swoje powierzchnie, swoje „płaskości”, pojawia się aspekt warst – odwarstwiania i zwarstwiania. Podczas przedstawienia Magda na przykład zaburza podłogę, która staje się nagle wielkim obiektem, który przedtem był płaski. Podłoga staje się olbrzymia, trójwymiarowa, i zakrywa sobą wszystkie obiekty, łącznie z Magdą – wszystko staje się jej wnętrzem. Potem Magda z powrotem rozturlowuje podłogę, spłaszcza ją, i dalej roluje się, turla się po całej przestrzeni, po wszystkich obiektach – rozwalcowuje je, a potem powoli zaczyna zagarniać te wszystkie obiekty, oplatać się nimi, przez co powierzchnie jej ciała zostają zakryte innymi powierzchniami, powstaje kłąb, wielowarstwowy obiekt. To bardzo ciekawie koresponduje z ideą „ściany” na początku i końcowej rzeźby.

negocjowanie siebie w środowisku przedmiotów
W krajobrazie, środowisku, które się tworzy nie działa chęć ogarnięcia go całościowo, chęć posiadania kontroli nad tym, co się wydarza. To jest też związane z edukacją choreograficzną i taneczną, podczas której zostajesz nauczony, że kontrolujesz procesy twórcze. W przypadku przedmiotów nie da się do końca kontrolować ich reakcji na daną akcję i przestrzeni, która się tworzy. Jest w tym zawsze element zaskoczenia, element chaosu, jakiś stopień nieprzewidywalności. Jak zaczynałyśmy pracę, dużo koncentrowałyśmy się na podejściu. Czasami było nam ciężko porzucić ideę, że Magda jako performer powinna kontrolować – np. kompozycję przedmiotów, która się wydarza w przestrzeni, albo że powinna kontrolować czasowanie przestrzeni, co nie jest tu do końca możliwe i wcale nie dążymy to tego, żeby to było możliwe. To jest nieustanne negocjowanie siebie w tworzącym się środowisku.
Powyższe fragmenty pochodzą z wywiadu Agnieszki Kocińskiej z Eleonorą Zdebiak. Całość wywiadu dostępna w serwisie taniecpolska.pl

Magdalena Ptasznik, choreografka, performerka, absolwentka School forNew Dance Development w Amsterdamie i socjologii na Uniwersytecie Warszawskim. W 2007 roku ukończyła kurs instruktorski tańca współczesnego przy Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki. Stypendystka programu danceWEB 2011 odbywającego się w ramach festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu i programu 'Meet the next Generation' w Bukareszcie (eXplore Dance Festival). Studiowała m.in. u Debory Hay, Rii Higler, Benoît Lachambra, Xaviera Le Roy czy Roberta Steijna. Autorka przede wszystkim prac solowych (m.in. ,,surface.territory'' w ramach Solo Projekt 2012 w Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk; „exercises for a Hero”, „secrets”). Swoje spektakle prezentowała w Holandii, Niemczech, Portugalii, Rumunii i Polsce. W 2013 była stypendystką międzynarodowego programu rezydencyjnego dla młodych choreografów NRW Tanzrecherche w Niemczech. Rozpoczęła tam pracę nad nowym projektem solowym surfing, w którym zajmuje się materialnością, obiektami i ich powierzchniami oraz ich postrzeganiem. O choreografii myśli jako o narzędziu umożliwiającym tworzenie warunków dla odmiennego doświadczania i postrzegania czasu, przestrzeni, ciał. Ciało postrzega jako wehikuł tego doświadczenia. Mieszka w Warszawie. Jest współzałożycielką powstałego w 2011 CENTRUMwRUCHU, pierwszego w Warszawie miejsca pracy dla choreografii i zrzeszenia niezależnych twórców.

Eleonora Zdebiak (1984) dramaturżka i tancerka obecnie rezydującą w Niemczech. Absolwentka MA na wydziale wiedzy o teatrze i tańcu na uniwersytecie w Utrechcie. Taniec studiowała w Warszawskiej Szkole Baletowej, Hochschule für Musik und Darstellende Kunst we Frankfurcie nad Menem i na wydziale tańca w CODARTS, Rotterdamse Dansacademie (BA).
Jako tancerka współpracowała między innymi z Michaelem Schumacherem, Amy Raymond, Nicole Caccivio i Dieterem Heitkampem. Kolaborowała w licznych projektach ze studentami z Institut für Angewandte Theaterwissenschaft w Giessen i Hochschule für Gestaltung z Offenbachu. Brała też udział w wielu performensach improwizowanych między innymi podczas Urban Dance Festival w Dordrechcie, Rotterdam Film Festival, a także w NAI i de Doelen w Rotterdamie. Jako dramaturżka asystowała przy produkcji My Private Himalaya Ibrahima Quarishi i Near Miss Stephanie Thiersch.Obecnie wraz z choreografką Magdaleną Ptasznik pracują nad projektem surfing który został zapoczątkowany researchem w ramach NRW Tanzrecherche #11 w Bielefeld. Eleonora prezentowała również swoje instalacje video i serie fotograficzne na festiwalach i w galeriach w Polsce, Niemczech i Holandii.