Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

Śmierć jest doświadczeniem, które nie może być opowiedziane. Jest granicą, po przekroczeniu której nie ma powrotu. Ten, kto jej doświadcza, na zawsze odchodzi. W swoim nowym spektaklu choreografka i performerka Renata Piotrowska z dystansem i humorem, konfrontuje to doświadczenie z teatrem – zgodnie z myślą Peggy Phelan, dla której teatr jest miejscem, gdzie społeczeństwo „przygotowuje się na stratę, a w szczególności na śmierć“.
Piotrowska, usiłując wprost zainscenizować spotkanie ze śmiercią, gromadzi różne scenariusze składające się na performatywny dyptyk, w trakcie którego choreografka podróżuje przez wieki (nie)doświadczania śmierci i korzysta z artystycznych, kulturowych i społecznych reprezentacji tego ostatecznego doświadczenia. Wychodząc od obserwacji, że współczesne ciało bardziej niż kiedykolwiek neguje własną śmiertelność, a medialnej wszechobecności umierania towarzyszy chęć wymazania śmierci z codziennego życia, artystka zwraca się w stronę niektórych historycznych zjawisk i fantazmatów związanych z problematyką śmierci, takich jak średniowieczna ikonografia danse macabre, rytuał, personifikacja kostuchy, makabryczna estetyka gore czy petite mort erotyki. Raz za razem kreując spotkanie ze śmiercią, wciągając ją w choreografię jak nieuchwytną partnerkę, Piotrowska bada współczesne rozumienie umierania lub jego brak.

W pracy Piotrowskiej śmiertelność jest stałą jakością choreografii, która jako praktyka organizująca materię w czasie i przestrzeni, produkuje obrazy i ciała, będące w ciągłym rozkładzie. / Mateusz Szymanówka, Dwutygodnik

Renata Piotrowska jest choreografką i performerką; w swoich pracach wykorzystuje narzędzia tańca, zwłaszcza jego nowych nurtów i  sztuk performatywnych. Obecnie w swoich spektaklach obok tematu percepcji interesuje ją kontemplacja wspólczesnego świata poprzez czerpanie inspiracji z własnych doświadczeń i tekstów teoretycznych z zakresu nauk humanistycznych. Piotrowska konfrontuje współczesną choreografię z myśleniem konceptualnym. Ma na swoim koncie spektakle: „Teraz” / 2007, „Tańcząc z Wrogiem” / 2007, seria UNKNOWN / 2008 – 2010, “break SZTUKA WOJNY” / 2010, „UNKNOWNS.SEANS” / 2011, film taneczny „Inside” / 2011, „The Forest”_work in progress / 2013.  W roku 2008 i w 2010 jej spektakle: “Tańcząc z Wrogiem” i “Unknown” były wytypowane do prestiżowego przeglądu – Polska Platforma Tańca. Jest kilkukrotną stypendystką Instytutu Adama Mickiewicza, Art Stations Foundation oraz stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego programu “Młoda Polska” (2010) i programu „Stypendium Ministra” (2013). W latach 2007-2011 prowadziła regularne zajęcia z improwizacji, kontakt improwizacji i świadomości ciała w Warszawie oraz warsztaty w Polsce i za granicą. Jest twórczynią programu edukacyjnego o tańcu „Mam ochotę na taniec” w Teatrze Ochoty w Warszawie, który zakłada łączenie teorii z praktyką.
www.renatapiotrowska.pl

Bojana Bauer teoretyczka tańca i sztuk performatywnych, dramaturżka. Otrzymała profesjonalne wykształcenie taneczne w Belgradzie, gdzie była członkinią Baletu Narodowego. Studiowała teorię tańca i estetykę na Uniwersytecie Paris 8. Pisze pracę doktorską z estetyki i teorii sztuk performatywnych w EDESTA (Ecole Doctorale Esthétique, Science et Technologie des Arts), wspierana przez portugalską fundację FCT. Pracowała jako producentka na Festiwalu Alkantara w Lizbonie. Uczyła teorii tańca i sztuk performatywnych w Szkole Wyższej Sztuk Pięknych w Nantes. Prowadzi zajęcia z dziedziny choreografii i sztuk performatywnych, m.in.: ex.e.r.ce we Francji, ArtEZ i DasArts w Holandii oraz na Narodowej Akademii Sztuk w Bergen w Norwegii.
Współpracowała z choreografami Latifą Laabissi, Verą Montero, Mariem Afonso i artystą wizualnym Pedrem Gomezem-Eganą. Jest jednym z założycieli (obok Ivany Miller i Jeana Baptiste`a Veyret-Logeriasa) platformy INSTITUT. Jej teksty były publikowane w czasopismach: Repères, The Walking Theory, Maska i Performance Research.