Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

Małgorzata Haduch (Polska)
Absolwentka School for New Dance Development w Amsterdamie; inicjatorka kolektywu artystycznego Unfinished Company, który skupia międzynarodowych artystów z różnych dziedzin sztuki (taniec współczesny, muzyka, video, fotografia). Grupa realizuje przede wszystkim spektakle improwizowane, w których muzyka i taniec współistnieją jako jedna forma artystyczna. Unfinished Company występuje regularnie w zmiennych konstelacjach od 2006 roku. Z grupą współpracowali dotychczas Andy Moor (The Ex), Wilbert de Joode, Ab Baars, Micheal Moore, Marcos Baggiani i Tetterapadequ oraz tancerze Makiko Ito, Jouni Järvenpää, Melissa Cisneros, Kenzo Kusuda i Kirstine Kyhl Andersen (www.youtube.com/unfinished). Silnym punktem odniesienia w twórczości Małgorzaty są tacy artyści jak Katie Duck, David Zambrano, Robert Steijn, Hooman Sharifi, Michael Schumacher, The EX oraz scena free jazzu i improwizacji. Jej indywidualny język sceniczny krystalizował się przez lata, w trakcie których do najważniejszych należą takie projekty jak gościnna choreografia w Royal Scottish Academy of Music and Drama w Glasgow, (Szkocja 2007), projekt choreograficzny z peruwiańską grupą teatralną Deciertopicante (Tacna, Peru 2008), międzynarodowy program DanceWeb (Austria 2009), Solo Projekt (Art Stations Foundation, Poznań 2009) oraz „50 days” – mistrzowski kurs oraz intensywny proces twórczy prowadzony przez Davida Zambrano w Kostaryce. Po powrocie z Kostaryki Małgorzata zainicjowała serię projektów „5of50" oraz cykl warsztatów „Passing On Passing Through & Flying Low". W kwietniu 2011 zrealizowała pierwszy projekt z polskimi muzykami – Arturem Majewskim i Kubą Sucharem (Mikrokolektyw) – wspólny występ we Wrocławiu w ramach serii Free Body Music. Rozpoczęła również współpracę z zespołem Hera.

Krystyna Mazurówna (Polska / Francja)
swoją karierę zawodową rozpoczęła w latach sześćdziesiątych w balecie Opery Warszawskiej. Do historii polskiego tańca przeszły jej duety z Gerardem Wilkiem, późniejszym solistą Baletu XX Wieku Maurice’a Béjarta. W czasach, kiedy taniec współczesny wykonywano w Polsce raczej instynktownie niż metodycznie, Krystyna Mazurówna, wykorzystując wiedzę i umiejętności zdobyte podczas stypendium w Paryżu, wprowadziła w duecie z Wilkiem taniec jazzowy na sceny teatralne, estradowe i na ekrany telewizyjne. W 1967 roku założyła własny zespół Fantom, w 1968 wyjechała na stałe do Paryża, gdzie tańczyła jako solistka w spektaklu Josephiny Baker, a potem także jako solistka w Casino de Paris. Pracowała jako choreograf w teatrze Elysees Montmartre i w innych teatrach i kabaretach francuskich. Założyła swój zespół Ballet Mazurówna, z którym przez długie lata występowała w Paryżu i w całej Francji. Od dwudziestu lat zajmuje się pracą dziennikarską, pisze regularnie co tydzień w nowojorskim „Kurierze Plus”, drukowano ją też w Polsce (m.in. w „Sukcesie”, „Pani”, „Twoim Stylu”). W 2010 roku stworzyła choreografię „Chopin inaczej” dla Polskiego Teatru Tańca. W styczniu 2011 r. ukazała się jej autobiograficzna książka „Burzliwe życie tancerki”.

Rachel Arianne Ogle (Australia)
Ukończyła Australijską Akademię Sztuk Performatywnych (WAAPA), pracowała z wieloma niezależnymi choreografami i zespołami australijskimi (BalletLab, Buzz Dance Theatre, Kompany Kido, Hydra Poesis), a także w Hong Kongu (City Contemporary Dance Company) i Nigerii (Ijodee Dance Company), gdzie była także artystą-rezydentem. Spędziła też czas pracując w Atelier RE-AL w Lizbonie. Równolegle z własną karierą taneczną, Rachel organizowała wiele projektów rezydencyjnych w całej Australii pracując z tancerzami upośledzonymi fizycznie i umysłowo. Uczy na wydziale tańca i teatru w swojej macierzystej uczelni. W 2010 roku wzięła udział w kostarykańskim projekcie „50 days” Davida Zambrano. Efektem projektu było powstanie międzynarodowej grupy 50collective, z którym Rachel wystąpiła na kilku kontynentach.

Weronika Pelczyńska (Polska)
ukończyła Eksperymentalną Akademię Tańca Współczesnego SEAD w Salzburgu; jest także inżynierem Politechniki Warszawskiej. Doświadczenie zawodowe i sceniczne zdobywała w Teatrze Studio Buffo oraz przy produkcjach Teatru Tańca Mufmi. W latach 2008-2009 wraz z zespołem Bodhi Project występowała w Austrii, Niemczech, Włoszech i Polsce. Od 2009 roku występuje w spektaklu „Prawa Półkula” w choreografii Marii Stokłosy, współpracuje z zespołem Mouvoir Stephanie Thiersch z Kolonii oraz z zespołem Johannesa Wielanda w Kassel. W roku 2011 współpracowała m.in. z Davisem Freemanem oraz z Josefem Fručkiem i Lindą Kapetanea. Od lutego 2010 roku zaangażowana jest w tworzenie choreografii oraz ruchu scenicznego w sztukach teatralnych i filmie. We wrześniu 2011 roku zadebiutowała własnym spektaklem solowym „Yvonne, Yvonne” inspirowanym twórczością Yvonne Rainer.

Bruno Helstroffer (Francja)
Z dyplomem gitarzysty klasycznego Narodowego Konserwatorium w Strasburgu, Bruno grał na gitarze elektrycznej w wielu zespołach równolegle zgłębiając samodzielnie grę na lutni basowej – theorbo, której został mistrzem. Jest jednym z muzyków, którzy pod koniec XX w. przyczynili się do ponownego odkrycia barokowego repertuaru i nazywany continuiste (kontynuatorem, spadkobiercą tradycji) grał zarówno z francuskimi orkiestrami barokowymi (Le Concert Spirituel, Le Poème Harmonique), jak i sławnymi zespołami muzyki kameralnej (Faenza, Les Musiciens de St Julien, La Barcarole, La Chapelle Rhénane, The Witches).
Od 10 lat Bruno nie tylko koncertuje, ale współpracuje zarówno z grupami rockowymi, jak i teatrami lalek czy tancerzami współczesnymi. Jego solowy recital „La Chambre”, w którym obok fragmentów klasycznego repertuaru znajdują się także poetycko-muzyczne improwizacje, było prezentowane z sukcesami zarówno we Francji, jak i poza nią (Polska, Niemcy, Dania). Swoboda w posługiwaniu się wieloma muzycznymi językami stała się oryginalnym artystycznym znakiem rozpoznawczym Bruno i pozwala mu grać zarówno z artystami pop (Sapho, Moriarty), jak i sławnymi muzykami jazzowymi (Michel Godard, Matteo Franceschini, David Chevalier, Joël Grare, Steve Swallow).

Jean-Philippe Morel (Francja)
Imponująca lista współpracowników, z którymi koncertował Jean-Philippe na całym świecie obejmuje m.in. takie sławy jak Tom Cora, Martial Solal Newdecaband, Archie Shepp, Claudio Roditi, Claude Barthélemy, Otto von Shirach, François Jeanneau, Andy Emler, Benoit Delbecq, Michael Moore, François Houle, Steve Arguelles, Steroid Maximus aka Jim Thirlwell, Steve Bernstein, Noel Akchoté, Eric Watson, Christof Lauer, Yves Robert, Michel Portal, Tony Malaby, Bojan Z, Elise Caron, Chirstophe Marguet, Daniel Erdmann. Od 1996 Bruno brał udział w nagraniach blisko 20 płyt i występował na prestiżowych festiwalach takich jak Musiqu’Action, Uzeste, Glastonburry, Bologne, Montréal, Vancouver, Jazz d'or, Jazz à luz, Jazz sous le pommiers, La villette, Marciac, Banlieues bleues, Sons d'Hiver.

Katie Duck (USA / Holandia)
Jest amerykańską tancerką, choreografem i pedagogiem, od 1976 roku mieszka w Amsterdamie. W trakcie swojej imponującej kariery zawsze współpracowała z muzykami, którzy dzielili jej pasję dla improwizacji i integracji słowa, dźwięku i ruchu w obrębie sztuki performansu. Przez ostatnie 30 lat współtworzyła i stała na czele dwóch zespołów – stworzonego we Włoszech Groupo (od 1979) oraz sławnego Magpie Music Dance Company (założonego w Amsterdamie w 1995), który od 2006 roku funkcjonuje także jako kolektyw-stowarzyszenie Magpie Umbrella. Katie jest inicjatorem wielu cyklicznych imprez i festiwali improwizacyjnych. Regularnie uczy w szkole teatralnej i SNDO w Amsterdamie oraz w Dartington, UK. Występuje na całym świecie jako szef Duck Projects prowadząc jednocześnie warsztaty improwizacyjne.