Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

Pracuję tutaj z dwoma wzorami ruchowymi. Wzory te rozwijają się w choreografię, w dwóch przenikających się procesach. W procesie rozpoznania i zwrócenia szczególnej uwagi w kierunku indywidualnej logiki pojawiającego się gestu, oraz w procesie negocjowania kierunków, rytmu oraz intensywności w ruchu.

Zaczynając pracę nad solo w 2012 roku zadałam sobie pytanie: “What do you really miss?”. Tylko dwie odpowiedzi miały dla mnie znaczenie: “nic” lub „ I don’t miss.” Pytanie „What do you really miss?” to pytanie o brak. Puste miejsce, nie musi być niczym wypełnione, przyglądam się potencjalności przestrzeni. Ruchem rozrysowuję kierunki, a rytm zmian i powtórzeń, intensyfikuje ciało. Ciało porusza się zawsze w wielokierunkowej relacji. Myśl traktuję jak ruch, ucieleśniam ją w geście. Myśl o przestrzeni strukturyzuje ciało - a przestrzeń strukturyzuje przyimki: za, przed, ponad i pod. Jeśli każdą ograniczoną materialnie przestrzeń, zrozumiem jako część „całości”, otwieram ją, przesuwam jej granice. W tym sensie kontynuuję poszukiwania związane z granicami fizyczności.
Na scenie pracuję z dwoma gestami – osobistymi wzorami ruchowymi, które w procesie wnikliwego przyglądania się zawartej w ich geometrii potencjalności, rozwijają się w 20-sto minutową choreografię, o charakterze autobiograficznej abstrakcji.

Maria Zimpel, choreografka itancerka. W swojej pracy czerpie z somatyki i autobiograficznej abstrakcji. Jej prace to różne formy tworzenia intensywności. W poszukiwaniach ruchowych bada granice fizyczności. Rozwija język ruchowy, który wydobywa wielość cielesności.
Jest autorką prac: Working like a dog, What do you really miss?(solo), s c a t t e r , noish~[zamęt z umiarem], What do you really miss?(trio). Obecnie rozwija projekt Ciało i Fikcja
Jako tancerka pracowała głównie z: Isabelle Schad, Rosalind Crisp i Kat Valastur
Studiowała taniec i choreografię w HZT, na UdK w Berlinie oraz kulturoznawstwo na UAM w Poznaniu. W 2009 roku otrzymała stypendium DanceWeb w Wiedniu. Praktyki somatyczne, jak i spotkanie z praktykami Gill Clark, Isabelle Schad i „improwizacją choreograficzną” Rosalind Crisp, miały duży wpływ na jej podejście do tańca i choreografii.