Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk
Słodownia +2
"out of the corner of the 60s."
wykład na otwarcie SBNT na Malcie
25.06 / 19:00 Studio
taniec.doc
projekcje filmów o i autorstwa Yvonne Rainer
26.06 / 16:00 Słodownia +2
Wielkie wydarzenie programu Stary Browar Nowy Taniec na Malcie! Legendarna postać tanecznej i filmowej awangardy Yvonne Rainer, przyjęła zaproszenie Starego Browaru i jako gość honorowy festiwalu. Będąc pierwszy raz w Polsce, poza wygłoszeniem wykładu na otwarcie tegorocznego programu, przez cały festiwal, w ramach cyklu taniec.doc, będzie prezentować swoje filmy oraz materiały dotyczące swojej pracy (m.in. doskonały dokument Charlesa Atlasa prezentujący zarówno jej rewolucyjną działalność choreograficzną, jak i filmową). W ramach cyklu będzie można zobaczyć m.in. głośną choreografię Trio A – spektaklu z 1966r., którą uznaje się dziś za reprezentacyjną dla ery post-modern dance w amerykańskim tańcu, której Yvonne stała się nie tylko ideologiem, ale i w pewnym sensie ikoną.
Yvonne Rainer
Urodzona w 1934 roku amerykańska awangardowa choreografka i twórczyni filmów eksperymentalnych. W 1957 roku rozpoczęła studia teatralne w Nowym Jorku. Szybko jednak jej zainteresowania przeniosły się z aktorstwa na taniec modern. Uczęszczała do sławnej szkoły Marthy Graham, była też uczennicą Merce’a Cunninghama. Była współzałożycielką grupy Judson Dance Theater, która stała się centrum działań tanecznej awangardy lat sześćdziesiątych.
W swoim myśleniu o tańcu Rainer traktowała ciało jako niewyczerpalne źródło różnorodnego ruchu, a nie jako dramaturgiczny nośnik emocji. Rozwijała język tańca, wprowadzając do niego codzienne, zwyczajne czynności – bieganie, chodzenie, siedzenie, czy po prostu stanie. Burzyła konwencjonalne sposoby budowania napięcia. Jest autorką rewolucyjnego No manifesto. Swoją pracą wyznaczyła na stałe nowe standardy współczesnego tańca. Jej najbardziej znana praca to Trio A (1966), I część cyklu The Mind Is a Muscle, - choreografia która stałą się paradygmatem spektaklu post-modern i która powracała w innych pracach Rainer w wielu różnych wariantach i konfiguracjach.
W połowie lat siedemdziesiątych artystka zaczęła zajmować się reżyserią filmową. Jej wczesne produkcje odchodzą od tradycyjnej logiki narracji i naturalistycznych zasad przedstawiania, podejmując tematykę społeczno-polityczną. Wyreżyserowała kilka eksperymentalnych filmów o tańcu, w tym Lives of Performers (1972), Film About a Woman Who (1974) i Kristina Talking Pictures (1976). Późniejsze filmy to: The Man Who Envied Women (1985), Privilege (1990) oraz MURDER and murder (1996). Jej prace wpisują się w szeroki nurt feministycznej awangardy i były wielokrotnie nagradzane (m.in. MacArthur Foundation Award 1999).