Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk
Podstawową ideą programu Solo Projekt (którego pierwsza edycja odbyła się w 2006 roku) jest wspieranie polskich twórców tańca w poszukiwaniach własnego języka artystycznego. Program zakłada pomoc zwłaszcza tym, którzy gotowi są do podejmowania artystycznego ryzyka, jakie niesie ze sobą eksperymentowanie z własnym ciałem i poszukiwanie oryginalnej formy spektaklu. Stąd główny nacisk projektu położony został nie tyle na stworzenie produktu-spektaklu, ale na samym procesie twórczym, a młodzi artyści objęci tym programem wspierani są nie tylko produkcyjnie, ale i merytorycznie. Dzięki temu w ramach poprzednich edycji Solo Projektu powstało w Starym Browarze 17 solowych spektakli o zupełnie odmiennej estetyce, eksponujących indywidualne zainteresowania i osobowość każdego choreografa.
Program przeznaczony jest dla profesjonalnych tancerzy i początkujących choreografów, których zainteresowania wychodzą poza tradycyjnie rozumiany „teatr tańca”. Mottem projektu są słowa brytyjskiego choreografa Jonathana Burrowsa: „do stworzenia tańca potrzebne są dwie nogi, dwie ręce i przede wszystkim głowa”.
Do tej pory w ramach programu swoje spektakle stworzyli: Anita Wach, Janusz Orlik, Dominika Knapik, Konrad Szymański, Renata Piotrowska, Barbara Bujakowska & Marcin Janus, Tomasz Bazan, Karol Tymiński, Małgorzata Haduch, Ramona Nagabczyńska, Magdalena Przybysz, Aleksandra Borys, Anna Nowicka, Rafał Urbacki, Irena Lipińska, Iza Szostak i Aleksandra Ścibor.
W roku 2012 opiekę nad młodymi tancerzami sprawuje Ria Higler, choreograf i pedagog związana na stałe z amsterdamską uczelnią SNDO (School for New Dance Development).
Ria Higler jest performerką, choreografką i od kilku dziesięcioleci stałym wykładowcą School for New Dance Development (SNDO) w Amsterdamie. W latach 1989-1998 Ria Higler była także jednym z jej dyrektorów.
SNDO jest międzynarodową szkołą choreografii oferującą ambitny czteroletni program dla tych młodych twórców, którzy pragną wypracować własny język tańca i stać się niezależnymi artystami uczestniczącymi swoją pracą w profesjonalnym dialogu na temat szeroko rozumianej sztuki performatywnej.
W swojej pracy Ria zgłębia powiązania między ciałem i umysłem oraz bada i rozwija nowatorskie, zwiększające świadomość ciała, metody i techniki funkcjonujące jako narzędzia wzbogacające proces twórczy. Jej praca pedagogiczna oraz choreograficzna i performerska zaprowadziła ją do wielu krajów świata, a poza zachodnimi metodami pracy w swoją praktykę Ria włączyła także poglądy i wiedzę Wschodu (w szczególności sposoby integracji informacji pochodzących z ciała oraz refleksji nad nimi). Od kilku lat Ria Higler jest jednym z głównych wykonawców sześciogodzinnego spektaklu-performansu Ibrahima Quraishiego „Wild Life Take Away Station”.
Praca z Marzeną, Magdą i Marysią nad tegorocznym Solo Projekt stanowiła ogromną przyjemność. Proces tworzenia nowego dzieła niesie ze sobą potrzebę zmierzenia się z tym, co już znane oraz zbadania obszarów nieznanych. Może to być przerażające i frustrujące, ale też i magiczne! Wszystko to widziałam podczas mojej pracy polegającej na byciu świadkiem tego procesu i doradcą!
Każda z trzech choreografek wyruszyła w tę podróż na swój własny sposób prowadząc do całkowicie odmiennych pytań i metod ujawniających cechy wyróżniające każdą z tych prac. Narodziły się trzy nowe prace solowe i życzę im, aby kwitły i rozrastały się pod wpływem przedstawiania ich publiczności i uwagi, jaka zostanie im poświęcona.
Ria Higler
Marzena Krzemińska choreografka, performerka, absolwentka SNDO (School for New Dance Development) w Amsterdamie i Akademii Teatralnej w Warszawie, gdzie studiowała na Wydziale Wiedzy o Teatrze. Jednym z głównych punktów zainteresowań w pracy Marzeny jest konstruowanie spektakli na wysokim poziomie energetycznym. Napięcie i eksplozja energii to ważne narzędzia za pomocą których w jej spektaklach dekonstrukcji ulegają obrazy i stereotypy okupujące naszą wyobraźnię. Współpracowała jako performerka z takimi choreografami jak: Deborah Hay, Benoit Lachambre, Rob List oraz jako asystentka choreografa z Marią Hassabi w Nowym Jorku i Jeanine Durning w Amsterdamie.
Marysia Zimpel uczyła sie tańca od takich wybitnych osobowości jak Gill Clark, Rosalind Crisp oraz Isabelle Schad. Bieganie, pływanie, technika release oraz tak zwane praktyki somatyczne są silnie obecne w jej edukacji i pracy tanecznej. Studiowała taniec współczesny i choreografię w ramach programu HZT na Uniwersytecie der Künste w Berlinie. Na wydziale kulturoznawstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu obroniła pracę magisterską pt. „Praktyka tańca – ruchoma przestrzeń tworzenia siebie”. Swoje prace solowe pokazywała w Berlinie, Wiedniu (w ramach festiwalu ImageTanz 2011), w Amsterdamie, Poznaniu i innych miejscach Europy. W roku 2010 dołączyła do wiedeńskiego kolektywu performatywnego God´s Entertainment, z którym występowała do roku 2012. W 2010 roku rozpoczęła pracę jako tancerka dla Isabelle Schad. W maju 2012 roku została zaproszona do współpracy z Kattrin Deufert i Thomasem Plischke przy projekcie „(En)tropical Institut”. Jest również autorką niezależnego festiwalu performansu Serendypia, który dwukrotnie odbył się w Poznaniu przy współpracy z Galerią Miejską Arsenał.
Magdlena Ptasznik performerka, choreografka, absolwentka School for New Dance Development w Amsterdamie i socjologii na Universytecie Warszawskim. Zaczynała tańczyć i uczestniczyć w pierwszych projektach w Warszawie ucząc się u Anny Godowskiej i biorąc udział w licznych warsztatach. W 2007 roku ukończyła kurs instruktorski tańca współczesnego przy Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki. W latach 2010, 2011 odbyła staże choreograficzne z Meg Stuart i La Ribot. Stypendystka programu danceWEB 2011 odbywającego się w ramach festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu. Autorka przede wszystkim prac solowych (m.in. „exercises for a Hero”, „secrets”). Obecnie, ciągle w podróży, bez zdefiniowanej przynależności terytorialnej. O choreografii myśli jako o narzędziu umożliwiającym tworzenie warunków dla odmiennego doświadczania czasu i przestrzeni. Ciało postrzega jako wehikuł tego doświadczenia.