Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

Ekstremalne przeżycie – kobieta i mężczyzna pozbawiają się nawzajem tchu. W ten sposób francuski choreograf David Wampach rozpoczyna swój spektakl inspirowany „Świętem wiosny” Wacława Niżyńskiego. W „SACRE” z oryginału klasycznego pozostają zaledwie ślady – kilka schematów ruchów i kilka nut muzyki Strawińskiego. Otoczeni minimalistyczną scenografią, która jest odrobinę groteskowa i straszna, dwoje tancerzy (Wampach i Tamar Shelef) tak usilnie pracują nad hiperwentylacją, że nawet publiczność traci oddech.

„Święto wiosny Strawińskiego i w choreografii Niżyńskiego miało swoją premierę w 1913 r. wywołując pierwszy na taką skalę taneczny skandal w historii.  Dziś jest jednym z podstawowych punktów odniesienia dla współczesnego tańca i choreografii. Tym, co interesuje Davida Wampacha w kontekście oryginalnego utworu, jest fakt, że przywołuje on „rytuał, ceremonię, stan ekstazy i upojenia […]”.

Z rozmysłem, ale nie dosłownie David Wampach tworzy „Święto wiosny” ograniczone do duetu, który wydaje się być mocniejszy i bliższy oryginałowi niż większość interpretacji. W prostych kostiumach, które przywołują na myśl malarza, scenografa i jednego z autorów oryginalnej koncepcji „Święta” – Nicolasa Roericha -  wykonawcy ześlizgują się po stromych, gładkich ścianach scenografii niczym bliźniacy. Unikając kojarzonego zwykle ze „Świętem” muzycznego uniesienia, dwie wyciszone nuty (na początku i na końcu) prowadzą do gwałtownego upadku Strawińskiego. Oddechy wykonawców oddają gorączkowy pośpiech i ofiarne wycieńczenie. Są one zarówno wspaniałe jak i przejmujące, bo cóż może nieść silniejszy przekaz i być jednocześnie tak mocno osadzonym we wnętrzu człowieka jak nie .. dyszenie? Cóż może być tak przerażające jak utrata tchu, gdy może zabraknąć powietrza? I cóż może być bardziej niepewnego i rozpaczliwego niż przejście od życia do śmierci – od pierwszego do ostatniego oddechu? Tamar Shelef i David Wampach – bohaterowie tego duetu – są po prostu… niesamowici! (Agnès Izrine, „Danser magazine”, 09.2011)

David Wampach rozpoczął swą karierę od studiów na Wydziale Nauk Medycznych w Montpellier, podczas których dość szybko zainteresował się sztuką performatywną – najpierw teatrem a później tańcem. Uczestniczył w produkcjach kilku grup tanecznych: Company Coline z Istres (1999), Ex.e.r.ce w Centre chorégraphique national de Montpellier kierowanym przez oraz w Mathilde Monnier (2000) oraz brukselskiej szkoły P.A.R.T.S Anne Teresy de Keersmaeker (2001). W latach 2004-2006 brał również udział w warsztatach kultury choreograficznej prowadzonych przez Laurence’a Louppego. W 2011 r. wykształcone przez niego podejście do tańca, zapożyczone z teatru i sztuk plastycznych, zostało włączone do programu działań Association Achles. David Wampach jest współautorem duetu „D ES R A” (2003), który stworzył z Pierrem Mourlesem. Następnie stworzył solo „CIRCONSCIS” (2004), radykalne, hipnotyczne trio do muzyki metronomicznej – „BASCULE” (2005), „QUATORZE” (2007), duet z pianistą Aurélienem Richardem – „AUTO” (2008), „BATTERIE” (2008) oraz „BATTEMENT” (2009) będące wariacją na temat grand battement (ruchu nogą w balecie) W 2011 r. stworzył dwa nowe utwory: „CASSETTE” – latynoską wersję baletu „Dziadek do orzechów”, oraz „SACRE” – interpretację „Święta wiosny” stworzoną podczas Festiwalu Tańca w Montpellier 2011. W tym samym roku był rezydentem w Villa Kujoyama w Kioto, gdzie spędził sześć miesięcy. W 2012 r. napisał i wyreżyserował swój pierwszy film krótkometrażowy pt. „RITE”, który jest kontynuacją spektaklu „SACRE”. W 2013 r. stworzył solo „TOUR”. David Wampach regularnie współpracuje z artystami reprezentującymi różne dziedziny sztuki: z reżyserem Guillaumem Vincentem, pisarzem Jeromem Gamem oraz grupą tanczną Rumba is Compas. W 2014 r. został zaproszony jako mentor na festiwal ImPulsTanz organizowany w ramach danceWEB w Wiedniu.

Tamar Shelef kształciła się przez trzy lata w Rambert School of Dance w Londonynie, po ukończeniu której pracowała z Bat Dor Company w Izraelu, a następnie dołączyła do Grand Theatre de Geneve w ramach pięcioletniego kontraktu. W 1992 r. zamieszkała we Francji, gdzie przez trzy lata była członkiem zespołu Preljocaj. Od tamtej pory współpracowała z choreografami Joelem Borgesem, Maite Fossen, Christianem Rizzem i Alainem Buffardem oraz z artystką wizualną Iris Sarah Schiller i reżyserem Julienem Combeyem. Po „QUATORZE” (2007), „SACRE” jest drugim projektem Davida Wampach, w którym Tamar Shelef bierze udział.