choreografia, wykonanie:
Katarzyna Sitarz
dramaturgia:
Eleonora Zdebiak
konsultacja dźwięku:
Wojciech Urbański
opieka artystyczna:
Bush Hartshorn
realizacja techniczna i światła:
Łukasz Kędzierski
produkcja:
Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk w ramach Solo Projekt Plus 2016
przy wsparciu:
Kooperatywa Łaźnia, Fundacja Witryna Kultury w Szczecinie
premiera:
10.12.2016,
Studio Słodownia +3,
Stary Browar, Poznań
Podziękowania dla uczestników sesji feedbackowych za cenne uwagi i spostrzeżenia oraz tych wszystkich, którzy wspierali i inspirowali mnie w procesie twórczym.
© photo by Poza Okiem – Piotr Nykowski
Głos, który słyszysz, pochodzi z pewnością od osoby. Głos jednak nie jest osobą. Jest czymś zawieszonym w przestrzeni, wymykającym się materii. Może on wcale nie być podobny do osoby, albo być do niej podobny, ale w niezauważalny sposób. Mógłby być odpowiednikiem najbardziej ukrytej i zarazem najbardziej autentycznej części osoby. Czy bezcieleśnie słuchasz tego bezcielesnego głosu? Jeżeli tak, to bez różnicy, czy rzeczywiście go słyszysz, czy tylko go sobie przypominasz albo wyobrażasz. W istocie jednak fizycznie doświadczasz jego obecności. W głosie porusza nie tylko wspomnienie czy fantazja, ale odczuwalne drgania, wibrujące i rezonujące ciało. Głos oznacza, że jest tam żywa osoba, gardło, krtań, klatka piersiowa, uczucia, które wysyłają w przestrzeń ten głos.
Katarzyna Sitarz - tancerka, performerka, choreografka. Fascynatka wielopoziomowej (nie)świadomości ciała, podróżniczka sensorycznych i polifonicznych światów, poszukiwaczka efemerycznych wyładowań głosowych. Od wielu lat zgłębia tajniki tradycyjnego śpiewu, a w szczególności białego głosu, który również eksploruje w swoich performatywnych działaniach. Zajmuje ją istota obecności oraz kolektywizmu. Regularnie tworzy i występuje w Europie goszcząc również w Brazylii, Argentynie, USA, Kanadzie i Azji. Dzięki Tanja Liedtke Foundation wyjechała do Australii by prowadzić badania do projektu „home project” oraz współtworzyć z Lucy Guerin. Nominowana do programu The Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative, miała przyjemność pracować z amerykańską choreograf Trishą Brown. Stypendystka holenderskiego i polskiego Ministra Kultury i Edukacji oraz danceWEB 2010 przy festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu. Za wcześniejsze prace wyróżniona nagrodami na 8th Solo Dance International Festival w Budapeszcie oraz 11th International Solo-Dance-Theater Festival w Stuttgarcie. Studiowała filologię słowiańską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz ukończyła Rotterdam Dance Academy (Codarts), kształcąc się na wydziale tańca i choreografii. Uczestniczyła w pierwszej edycji eksperymentalnego programu sztuk performatywnych SMASH Berlin.