Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

Spektakl w ramach wystawy LET'S DANCE.

Frédéric Gies podejmuje dyskusję wokół zagadnienia oryginalności w tańcu – tematu gorącego odkąd taniec coraz częściej komponowany jest z zapożyczonych z innych źródeł gestów i kroków, czyli swego rodzaju „ready mades”. Prezentowane na całym świecie solo Giesa Dance skomponowane z elementów wielu różnych ruchowych słowników (od disco do baletu klasycznego) i swobodnego tańca wywiedzionego bezpośrednio z somatycznych praktyk pracy z ciałem (takich jak choćby BodyMind Centering) dekonstruuje pojęcie tanecznego stylu, zadaje uzasadnione pytania o jego autorstwo i kwestionuje zagadnienie oryginalności odwołując się bardziej do pojęcia „wspólnego autorstwa” szeroko dyskutowanego we współczesnej, nie tylko tanecznej, sztuce. W ramach wystawy pokażemy także inny spektakl artysty – trzygodzinny spektakl-instalację „Good girls go to heaven, bad girls go to everywhere” zapraszającą widzów do współuczestnictwa i współkreowania choreografii zdarzenia.
Zapis układu choreograficznego opublikowany został w formie książki. Można go również pobrać w Internecie. Towarzyszy mu zbiór tekstów autorstwa Bojany Cvejic, Petry Sabisch, Frédérica Giesa, Simona Hecqueta i Sabine Prokhoris. Spektakl był prezentowany w wielu teatrach i podczas licznych festiwali. Do tej pory wzięło w nim udział ponad czterdzieści osób.

„Patrząc na ten przyjemny dla oka taniec, który opowiada o technice, stylu i kompozycji, można pomyśleć, że do tańca powrócił podejrzewany o intelektualizm >>taniec konceptualny<<. Oto ktoś, kto naprawdę myśli o tańcu, ubrany w zwykłe ciuchy i do piosenek Madonny, nie gubiąc z nich ani jednego słowa. Pomysłowe i przy tym pełne wirtuozerii, czy wręcz przeciwnie?” Pirkko Husemann, Korpus (20.12.2006)

„(…) Frédéric Gies podnosi wysoko poprzeczkę zmysłowemu tańcu. Poważny, niczym papież, ukazuje w >>Dance (Praticable)<< wędrówkę przez cytaty i ruchy – od Izadory Duncan, przez Grete Wiesenthal po Madonnę. W sposobie, w jakim wydatkuje energię wydarza się coś rzadko spotykanego: nie korzystając z „nietańczenia” neutralizuje on zgiełk tańca. Chociaż posługuje się znanymi i spektakularnymi „ruchami tanecznymi”, jest to nadal kompozycja”.
Franz Anton Cramer, Frankfurter Rundschau (18.12.2006)

Frédéric Gies jest tancerzem i choreografem dzielącym swój czas między Sztokholmem a Berlinem. W latach dziewięćdziesiątych pracował z wieloma francuskimi choreografami, po czym rozpoczął karierę indywidualną. Skupia się na ekspresji taneczno-choreograficzno-politycznej, a w szczególności na tym, jak taniec i choreografia mogą odnosić się do polityki, nie używając mechanizmów reprezentacji. Punktem wyjścia jego utworów są ścisłe procesy badania ruchu, z których wyłaniają się praktyki będące często hybrydami pomiędzy somatyką a innymi formami tańca. Centralnym elementem jego obecnych działań jest muzyka techno i doświadczenia wyniesione z klubów. Swoje utwory tworzy sam lub we współpracy z innymi choreografami (Jeftą van Dintherem, DD Dorvillier, Manuelem Pelmusem, Isabelle Schad, Alice Chauchat, Frédérikiem de Carlem i Odile Seitz) i artystami reprezentującymi inne dziedziny sztuki (Fiedelem, Antonem Stoianovem, Danielem Jenatschem, Ruth Waldeyer i Andreą Keiz). Jest jednym z inicjatorów kolektywu praticable. Tańczył również w utworach innych choreografów (Jefty van Dinthera, Antoniji Livingstone, Petry Sabisch i Isabelle Schad). Od 2012 r. wykłada choreografię i kieruje programem magisterskich studiów choreograficznych w Szkole Tańca i Sztuki Cyrkowej DOCH – SKH, w której obecnie prowadzi projekt badawczy „Bad girls practices: un-writing dance, the body and the choir”. W ramach tego projektu zaczął pracować nad praktykami określanymi przez niego jako „technosomatyka” oraz stworzył eksperyment „Good girls go to heaven, bad girls go everywhere” stanowiący współpracę z didżejem Fiedelem i artystą wizualnym Antonem Stoianovem.