Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

László Fülöp jest młodym węgierskim choreografem, performerem i pedagogiem działającym w obszarze tańca współczesnego. Po rocznym programie rezydencyjnym stowarzyszenia L1 Association, w 2014 r. włączył się w jego działania. Urodził się w 1987 r. w Budapeszcie, w rodzinie muzyków, przez co zdobył jako dziecko staranne wykształcenie muzyczne. W późniejszych latach zaczął kierować swoje zainteresowania w stronę tańca i teatru. W 2010 r. ukończył studia na Akademii Tańca Współczesnego w Budapeszcie. Od tego czasu współpracuje jako artysta niezależny z wieloma tancerzami i zespołami tanecznymi oraz tworzy własne choreografie. Głównym tematem jego zainteresowań jest człowiek postrzegany jako niezależna całość, bez ideologii czy uprzedzeń – w sposób prosty, czysty i osobisty. László Fülöp skupia się na osobowościach wykonawców starając się unikać wszelkich odciągających od nich uwagę uogólnień, elementów spektakularnych i klasycznej estetyki tańca, upraszczając badane przez siebie zjawiska. Jego dotychczasowe prace powstały wokół konkretnych tematów psychologicznych. W „whatsupwithyou?!nothing?!” (2010) zajmował się samotnością, osobistymi rytuałami i osamotnieniem w społeczeństwie. W „emese&Emil” (2011) badał analizę transakcyjną Erica Berne'a i teorię gier. W „what does ‘iloveyou’ means?” (2011) zastanawiał się nad tym, czy szczera i osobista relacja pomiędzy artystami a widzami jest w ramach teatralnych w ogóle możliwa. W swoim najnowszym utworze „there’s an elephant in every room…” (2013) rozważa, w jakim stopniu możemy obiektywnie mówić o samostanowieniu i wolnej woli. Jego zainteresowanie ruchem koncentruje się na przetwarzaniu za pomocą choreografii codziennych ruchów i gestów w taniec. Eksperymentuje również z ekstremalnymi wymiarami, odległościami i rytmami, ruchami tak szybkimi, że ludzki mózg nie jest w stanie za nimi nadążyć, a także z technikami izolacyjnymi, automatycznymi połączeniami w obrębie ciała, utratą tchu, odpoczynkiem, wzajemną zależnością i bezbronnością oraz z różnymi rodzajami kontaktu

www.laszlofulop.com

Georgia Voudouri jest architektką i kuratorką instalacji artystycznych. Mieszka i pracuje w Atenach. Po ukończeniu studiów architektonicznych na Politechnice Ateńskiej (2007) zdobyła specjalizację w projektowaniu parametrycznym i cyfrowych technikach wytwórczych w Katalońskim Instytucie Architektury Nowoczesnej w Hiszpanii (2008), gdzie miała sposobność korzystania z wysokiej klasy adaptacyjnych i interaktywnych technologii projektowania i konstrukcji do wytwarzania małych pawilonów. Stosowanie w budowlach systemów czuciowych reagujących na dane i zmiany zewnętrzne sprawiło, że zaczęła postrzegać przestrzeń jako stale zmieniający się interfejs performatywny. W 2013 r. ukończyła studia na kierunku zarządzania kulturą na Uniwersytecie Panteion w Atenach, gdzie poszerzyła swoją wiedzę na temat kreacji przestrzenno-artystycznej jako kontinuum, z uwzględnieniem aspektów społeczno-ekonomicznych i kulturowych. W tym samym roku założyła zespół twórczy medianeras oferujący usługi konceptualne, kuratorskie i komunikacyjne. W ostatnich latach była kuratorką różnych projektów artystycznych, m.in. „Ypo Kataskevi” (2012), „Art-A Topografie” (2012), „RoomstoArt” (2012) i „apomechanes: nonlinear design strategies” (2011). Uczestniczyła również w międzynarodowych projektach badawczych oraz instalacjach z dziedziny przestrzeni cyfrowej oraz wytwarzania formy: „Hyperhabitat” podczas Biennale Architektury w Wenecji (2008) i warsztatach „Parametric Synthesis” w Stambule (2010), a także w konferencjach dotyczących współczesnego mediatywnego charakteru kultury materialnej: „The New Sensorium” (2012) i „Hybrid City” (2013). Jej zainteresowania badawcze obejmują performatywną analizę przestrzenną instalacji artystycznych oraz eksperymentalne wykorzystanie narzędzi cyfrowych w tworzeniu architektury i sztuki site-specific. Jako tancerka-amatorka interesuje się cielesnym poznaniem przestrzeni oraz wykorzystaniem danych jakościowych jako parametrów projektowania przestrzeni, czemu dała wyraz uczestnicząc w warsztatach „Meeting point of Architecture and Dance” (2004) oraz w „Infornation Pavillion System” (2008) i „Ypo Kataskevi” (2012).
W najnowszych działaniach Georgii Voudouri centralną rolę odgrywa koncepcja „aktorów” (zarówno ludzkich jak i materialnych) kształtujących się wraz z upływem czasu i niosących ze sobą ich własne „korzenie”, które mogą być wyrażone w każdej formie ich twórczości lub interakcji. Właśnie ta koncepcja stanowi dla niej definicję tożsamości i aspekt, na którym pragnie się skupić w projekcie „Identity!Move”, z uwzględnieniem ruchu, spontaniczności, dostosowania do konkretnego miejsca i interaktywnej przestrzeni. Oznacza to system „aktorów” działających jako niezależne podmioty oraz jako całość, z naciskiem raczej na definicję i odróżnienie ich wzorów działania niż na stworzenie jednego konkretnego wyniku końcowego. Voudouri uważa, że bardzo interesującym i bezpośrednim sposobem doświadczenia danego miejsca jest zbadanie interakcji pomiędzy ciałem (ostatecznym środkiem wyrazu tożsamości osobistej i społecznej) a konstrukcjami przestrzennymi, które są w stanie „zmieniać się” w zależności od tego, gdzie zostaną umieszczone.

Ivana Gojmerac urodziła się w 1986 r. Uczyła się w Liceum Muzycznym w Sarajewie, a następnie studiowała w Akademii Muzycznej Uniwersytetu w Sarajewie, gdzie uzyskała tytuł magistra metodyki nauczania muzyki oraz terapii tańcem i ruchem dzieci z zaburzeniami. Obecnie odbywa studia doktoranckie w tej dziedzinie na Wydziale Pedagogiki. Pracuje również jako nauczycielka tańca klasycznego w podstawowej szkole baletowej. Jej praca zawodowa skupia się na prowadzeniu terapii taneczno-muzycznej w różnych szkołach oraz na nauczaniu baletu (jej uczniami są również małe dzieci). Od 2008 r. publikuje swoje prace (głównie na temat terapii taneczno-muzycznej) w różnych czasopismach. W 2014 r. w Bośni i Hercegowinie ma ukazać się jej książka na temat terapii taneczno-muzycznej dla dzieci specjalnej troski. Jej zainteresowania zawodowe i artystyczne obejmują również śpiew i choreografię.
Ivana Gojmerac twierdzi, że ma wiele tożsamości ze względu na pracę w kilku zawodach – jako nauczycielka baletu, tancerka współczesna, terapeutka tańcem oraz starsza asystentka na Wydziale Nauk Społecznych. Jest córką, siostrą, żoną, nauczycielką, przyjaciółką, pedagogiem… Jest również dziewczyną z Bośni, z Bałkanów i z Europy. Wszystko to stanowi jej tożsamości i to, kim jest. Prowadzi terapię tańcem wśród osób z zaburzeniami psychicznymi i fizycznymi, którzy wyrażają swoją tożsamość za pośrednictwem ruchu lub tańca. Obecnie pracuje z osobami niewidomymi i głuchymi, którym pomaga wyrażać tożsamość poprzez taniec współczesny we współpracy z zawodowymi tancerzami. Postrzega każdy ruch jako ruch w stronę własnej tożsamości. Każde odczucie, wspomnienie czy myśl przechodzi z podświadomości do ciała reprezentując wszystkie nasze tożsamości, które wyrażamy poprzez ruch. Jeżeli każdy artysta jest unikalnym zbiorem tożsamości, jego taniec musi być niepowtarzalny i bardzo autentyczny. Tożsamość artystyczna uwarunkowana jest również czasem i miejscem, z którego pochodzi (co może dotyczyć także kontekstu lokalnego), a także czasem i miejscem, w którym znajduje się obecnie. Oba czasy i miejsca tworzą ruch, który tworzy tożsamość artystyczną, która z kolei znów prowadzi do ruchu.