Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk
Studio Słodownia +3
koncept / reżyseria
Lia Haraki
wykonanie
Eleana Alexandrou, Aleksandra Borys, Diomedes Koufteros, Petros Konnaris, Cathryn Robson
dramaturgia
Joanna Leśnierowska
trening głosowy
Cathryn Robson / współpraca Diomedes Koufteros
konsultacje muzykologiczne
Kenneth Smith
kostiumy
zespół
muzyka
„When I am laid” Henry’ego Purcella (lamentacja Dydony z opery „Dydona i Eneasz”)
przy wsparciu
Dance House Lemesos i Nadina Loizidou Studios
Barokowa doktryna afektów w muzyce prowokuje następujące pytanie: Czy naszym tańcem jesteśmy w stanie dosłownie poruszyć widzów, wywołać w nich emocje?
Doktryna afektów (Affektenlehre) była jednym z założeń estetycznych muzyki baroku. Ówcześni teoretycy stawiali artystów w roli klasycznych oratorów. Uważali, że podstawowym celem muzyki jest wywoływanie stanów emocjonalnych zwanych afektami. I mieli na to gotowe rozwiązania: muzyczno-retoryczne formuły. W pracy nad spektaklem skupialiśmy się na tym, w jaki sposób emocje wywoływane są przez ruch i pytaliśmy, jak poprzez doświadczanie tego procesu można osiągnąć nowy stan bycia zarówno na scenie, jak i na widowni.
Pragniemy zaprosić publiczność do wspólnej przestrzeni, w której nasza autentyczna obecność i działania są w stanie wywołać w was cielesną / emocjonalną reakcję. Staraliśmy się unikać prezentacji czy reprezentacji naszych emocji wykorzystując ruch jako środek prowadzący nas do pewnego stanu emocjonalnego. Staraliśmy się doświadczać emocji, a nie je odgrywać. Sam proces zmusił nas do odnalezienia sposobu obecności scenicznej bez wykonywania czegoś ponad to, co dzieje się tu i teraz w związku z samym ruchem. Konieczność wielokrotnego powtarzanie pewnych czynności doprowadziła do bezpośredniego i surowego rodzaju wykonawstwa, które pozwala na to, aby naturalność stała się sposobem na doświadczenie emocji.
Cechy dystynktywne muzyki baroku, takie jak jedność emocji, ornamentacja, interpretacja wykonawcza, element zaskoczenia i wariacja były kolejnymi istotnymi narzędziami wykorzystywanymi przez nas w trakcie pracy. Aria Henry’ego Purcella „When I am laid”, lament Dydony z opery „Dydona i Eneasz”, stała się dla nas źródłem inspiracji, przedmiotem badań i interpretacji.
Lia Haraki (Cypr)
W 1996 roku ukończyła studia w Laban Centre for Movement and Dance. Jej spektakle prezentowane były w całej Europie (m.in. podczas festiwali w Atenach, Londynie, Pradze, Amsterdamie, Dreźnie i Paryżu) oraz koprodukowane przez Athens Festival i Tanzherbst Dresden. Jej spektakle dwukrotnie znajdowały się w oficjalnej selekcji sieci prezenterów Aerowaves, dwukrotnie też Lia nagradzana była jako choreograf w ramach Cypryjskiej Platformy Tańca. Pracując ze swoim zespołem .pelma.lia haraki oraz z założonym przez siebie Domu Tańca Lemesos, a także poprzez aktywny udział w europejskich sieciach takich jak Aerowaves i DanceWeb Europe, Lia ułatwia żywotne relacje i wymianę pomiędzy środowiskami tanecznymi na Cyprze i w całej Europie. Poza pracą twórczą jest wykładowcą tańca i choreografii na Uniwersytecie w Nikozji (Cypr).
Eleana Alexandrou (Cypr)
ukończyła wydział tańca i choreografii Bath Spa University (Wielka Brytania). Jej profesjonalna kariera rozwija się od 2004 roku pomiędzy Wielką Brytanią i Cyprem. Współpracowała między innymi z Precarious Physical Theatre and Multimedia, Lambros Lambrou, Interact Dance Theatre Company, Nothing to Declare i Omada En drasi. Jej dotychczasowa praca z Lią Haraki obejmuje już 5 projektów, w tym specjalnie stworzone dla niej solo „Giraffe” (2010) pokazywane na wielu festiwalach. W 2010 roku, razem z Arianną Marcoulides i Evą Korae, Eleana wyprodukowała i stworzyła ruch do tanecznego filmu „About Side Walks”. Stale współpracuje z Domem Tańca Lemesos.
Aleksandra Borys (Polska)
ukończyła Codarts / Rotterdam Dance Academy w Holandii oraz Państwową Szkołę Baletową w Łodzi. Współpracowała z wieloma choreografami; współtworzyła kilka spektakli, które wystawiane były w Holandii, Polsce, Niemczech, Austrii, Chorwacji oraz Anglii. W roku 2010 została stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wzięła udział w programie dla młodych choreografów Tour d’Europe des Chorégraphes. Rezydentka programu Solo Projekt 2010 Art Stations Foundation w Poznaniu, w ramach którego stworzyła swoje pierwsze solo „Lost in details”. W 2011 roku wyróżniona stypendium DanceWeb w ramach ImPulsTanz Festival w Wiedniu.
Diomedes Koufteros (Cypr)
pracuje w teatrze, telewizji i filmie; jego role to między innymi Konferansjer w „Kabarecie” (nominacja dla najlepszego aktora w ramach Cypryjskich Nagród Teatralnych), Król Ubu w „Ubu Król”, Bartley w „Kalece z Inhishmaan” (realizacja w Cypryjskim Teatrze Narodowym w reżyserii Łukasza Wiśniewskiego) czy udział w filmie „Fish n' Chips” (2011). Jego film dokumentalny „Shushu” (2008) wygrał United Nations „Young Filmmakers” Project. Diomedes uczył aktorstwa i ruchu scenicznego na Boston Brandeis University (którego sam jest absolwentem) oraz pracował jako konsultant artystyczny przy wielu projektach na Cyprze. W 2010 roku razem z aktorami z Niemiec, Hiszpanii i Anglii stworzył spektakl „Islands” ogłoszony „najlepszym cypryjskim przedstawieniem roku”. Współtworzył także spektakl „The Eye of Cassiopeia”. Praca z Lią Haraki jest jego pierwszym tak poważnym spotkaniem z tańcem współczesnym.
Petros Konnaris (Cypr)
Ukończył wydział tańca Uniwersytetu w Nikozji, studiował także matematykę w Uniwersytecie Cypryjskim. Od 2004 roku jest członkiem zespołu Selas Dance Company. Tańczył w wielu grupach takich jak Omada 5, Asomates Dynameis, .pelma.lia haraki i współpracował z różnymi choreografami (Alexander Michaels, Eleni Drogari, Machi D. Lindahl, Julia Bredle). Od 2006 roku tworzy także własne choreografie – jego dwie debiutanckie choreografie zostały wyróżnione pierwszą nagrodą w Cypryjskim Konkursie Tanecznym. Doświadczenia Petrosa obejmują także udział w filmie krótkometrażowym „The escape of the queen”. Petros pracuje jako asystent/nauczyciel technik tanecznych w Uniwersytecie w Nikozji.
Cathryn VM Robson (Wielka Brytania)
Właśnie ukończyła studia z zakresu treningu głosu w Central School of Speech and Drama w Londynie; jest nauczycielem śpiewu zarówno w technikach klasycznych, jak i współczesnych. Uczy i występuje w całej Europie. Jej piosenki wydaje wiele alternatywnych wytwórni, m.in. Sargasso (Londyn), Carbon 7 (Bruksela), Unknown Public (UK) – słychać je często także w niezależnych radiach na całym świecie. Jako śpiewaczka i performer współpracuje głównie z teatrami tańca. Praca nad „Again” jest już szóstą współpracą Cathryn z Lią Haraki.
Joanna Leśnierowska (Polska)
Z wykształcenia krytyk tańca, w 2004 roku stworzyła w poznańskim Starym Browarze pierwsze w Polsce całoroczne centrum tańca współczesnego o wyraźnym artystycznym profilu skierowanym na promocję awangardowej choreografii i wspieranie rozwoju rodzimych twórców (www.starybrowarnowytaniec.pl). Pracuje jako artystyczny opiekun rezydentów programu Solo Projekt, oraz jako dramaturg i konsultant choreografów polskich i zagranicznych (Janusz Orlik, Polska; Renata Piotrowska, Polska; Arkadi Zaides, Izrael; Minimetal, Szwajcaria; Marta Ladjanszki, Węgry). W latach 2003-2008 współprowadziła zespół (a od 2004 r. także stowarzyszenie) Towarzystwo Gimnastyczne. Joanna występuje także jako performer, a we wrześniu 2011 roku, po latach kolektywnych działań, stworzyła swój pierwszy autorski spektakl „Rekonstrukcja”. Jest pomysłodawcą i kuratorem Old Music New Dance. „Again” jest jej pierwszą współpracą z Lią Haraki.
