Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk

ten obiekt cię chce
ty też chcesz ten obiekt
ten obiekt to marta ziółek
ten obiekt to głos marty ziółek
ten obiekt to taniec marty ziółek
marta ziółek myśli o choreografii
to nie jest wykład to jest choreografia
ta choreografia mówi i tańczy

Performans Marty Ziółek „5 rzeczy albo kilka twierdzeń o choreografii”
to wykład performatywny oparty na zsubiektywizowanym spojrzeniu na
historię tanca i współczesne problemy choreografii.

Pięć tytułowych „rzeczy” tworzy: Marta Ziółek, jej głos, taniec, wykład
i obiekt XXL Deluxe, będący kombinacją pozostałych elementów. Zaczynając
od słynnego baletu „Giselle” z 1841 przez seksualną rewolucję baletową
Niżyńskiego i wolny taniec Isadory Duncan, minimalizm Judson Church,
neofiguratywność lat 80’ (Anne Teresa De Keersmaeker), zwrot teoretyczny
lat 90’ (Jérôme Bel) i zwrot ku cielesności lat 2000 (Mette Ingvardsen),
Ziółek pokazuje jak zmieniało się rozumienie tańca i choreografii na
przestrzeni XX i początku XXI wieku. Swój wykład jednocześnie komentuje
prowokującym i bardzo afektywnym tańcem, którym wprowadza napięcie
pomiędzy warstwę językową spektaklu a jego cielesne wykonanie.
Postulując odejście tańca od teatru w stronę sztuk wizualnych
i podkreślając znaczenie takich figur takich jak Vanessa Beecroft Ziółek
postuluje własną wizję politycznie zaangażowanej choreografii opartej na
piktorialności, afekcie i sile. Przez odwołania do manifestów, które
rewolucjonizowały historię tańca, jednocześnie tworzy swój (anty)manifest.

Marta Ziółek jest choreografką i performerką. Zanim rozpoczęła studia na wydziale choreografii w School for New Dance Development (SNDO) w Amsterdamie, studiowała na Międzywydziałowych Indywidualnych Studiach Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim.
Dotychczas brała udział w warsztatach, projektach oraz współpracowała z takimi choreografami i teoretykami, jak Bojana Cvejić, DD Dorvillier, Deborah Hay, Maria La Ribot,Trajal Harrell, Benoit Lachambre, Ann Liv Young, Xavier Le Roy, Meg Stuart.

Jej ostania choreografia Body Eye or how to say (2013-2014) we współpracy z Lisą Vereerthrugghen została wyprodukowana przez Teatr Hetveem w Amsterdamie. Praca ta była zainspirowana poszukiwaniami artystki skupionymi wokół sztuki amerykańskiej artystki Carolee Schneemann, zainicjowanymi w jej wcześniejszej choreografii Ciało Oko (realizacja w ramach programu RE//MIX w Komunie// Warszawa, 2013).
Ostatnie prace pokazywała między innymi w Holandii, Niemczech, Austrii, Szwajcarii, w Stanach Zjednoczonych i Warszawie (cykl RE//MIX Komuny//Warszawa, Przegląd Nowego Tańca w Warszawie) oraz Lublinie (Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca).
W 2011 była stypendystką prestiżowego stypendium Dance Web na ImpulsTanzFestival w Wiedniu. W 2012 uczestniczyła w europejskiej platformie „Europe in Motion”, przeznaczonej dla młodych wschodzących choreografów.
W 2013 została stypendystką the Amsterdam Fund for the Arts.
W swojej pracy Marta Ziółek skupia się poszerzaniu pola praktyki choreografii. Jej interdyscyplinarne podejście bada granice pomiędzy sztukami wizualnymi, performansem i choreografią.
Jako choreografka artystka testuje performatywne granice i uwarunkowania wolności działania w choreografii. Interesuje ją eksponowanie, demaskowanie i gra z nakazem, poleceniem, nadzorującą siłą, będących nieodłączną częścią praktyki choreograficznej. Kluczową częścią myślenia Ziółek o tańcu jako formie sztuki jest sposób, w jaki ciała oddziałują na siebie i otoczenia, jak są dyscyplinowanie i wystawiane podczas wykonywania akcji, w ruchu. Interesuje ją kreowanie sytuacji, kinetycznych wydarzeń, tańczenie w poszerzonym polu obrazu i rzeźby. Ziółek traktuje performans jako konkretny sposób rekonfiguracji historii i cielesności, pracy z ucieleśnieniem, jego reprodukcją, ale również z odcieleśnieniem (alienacją). Według artystki choreografia jest eksperymentalną praktyką, która poprzez uruchamianie form myślenia w ruchu wciąż musi redefiniować własne granice.
Jej nowy autorski projekt Black on Black inspirowany serią czarnych obrazów Rodczenki ma na celu rozwinięcie i eksploracje idei Czarnej choreografii. Projekt ten jest produkowany przez Teatr Hetveem w Amsterdamie, przy wsparciu Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Zostanie zaprezentowany w obu miejscach w 2015 roku.
Obecnie artystka współpracuje z Aleksandrą Hirszfeld nad interdyscyplinarnym projektem Monadologia, realizowanym w Warszawie.